حلنیدن
حلنیدن /ḥelnidan/ واژه ای است مصدری به معنای له کردن.[۱] حلنیدن معمولا هنگامی که با زیر دست و پا افتادن رخ دهد به کار می رود.
صرف فعل
تمامی اشکال استفاده از این مصدر به شرح زیر می باشد:
صرف دزفولی | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بن واژه | حلنیدن | ||||||
بن ماضی | حلنید | ||||||
بن مضارع | حلن | ||||||
شخص | مفرد | جمع | |||||
اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | ||
ماضی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
ساده | حلنیدُم | حلنیدی | حلنید | حلنیدِیم | حلنیدِی | حلنیدِن | |
استمراری | بِـحلنیدُم | بِـحلنیدی | بِـحلنید | بِـحلنیدِیم | بِـحلنیدِی | بِـحلنیدِن | |
نقلی | حلنیدُمَه | حلنیدیَه | حلنیدَس/حلنیدَه | حلنیدِیمَه | حلنیدِیَه | حلنیدِنَه | |
بعید | حلنیدَهبیدُم | حلنیدَهبیدی | حلنیدَهبید | حلنیدَهبیدِیم | حلنیدَهبیدِی | حلنیدَهبیدِن | |
التزامی (کاش/تردید) | حلنیدهبُووُم | حلنیدهبویی | حلنیدهبووَه | حلنیدهبووِیم | حلنیدهبووِی | حلنیدهبووِن | |
التزامی نوع دیگر (کاش/باید) | حلنیدُمِه | حلنیدیِه | حلنیدِه | حلنیدِیمِه | حلنیدِیِه | حلنیدِنِه | |
مستمر | داشتُم بحلنیدُم | دوشتی بحلنیدی | داشت بحلنید | داشتِیم بحلنیدِیم | داشتِی بحلنیدِی | داشتِن بحلنیدِن | |
مضارع | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
ساده | حلنُم | حلنی | حلنَه | حلنِیم | حلنِی | حلنِن | |
اخباری | بحلنُم | بحلنی | بحلنَه | بحلنِیم | بحلنِی | بحلنِن | |
مستمر | دارم بحلنُم | دوری بحلنی | دارَه بحلنَه | دارِیم بحلنِیم | دارِی بحلنِی | دارِن بحلنِن | |
التزامی | حلنُم | حلنی | حلنَه | حلنِیم | حلنِی | حلنِن | |
دعایی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
حلنایام | حلنویی | حلنا | حلنائیم | حلنایِه | حلنان | ||
دستوری | - | تو (تُ) | - | شما (شُمون) | - | ||
امر | حلن / حلناد | حلنِی | |||||
نهی | مَحلن / مَحلناد | مَحلنِی |
اصطلاحات
- حله ولا /ḥella-velā/ به معنای له و لورده به کار می رود.
پانویس
- ↑ نجاتعلی، نصراله (۱۳۸۷). فرهنگ زبان و گویش دزفولی. نجابت.