آلشتن
آلشتن /āleştan/ واژه ای است مصدری به معنای نجات یافتن[۱]
معانی دیگر
- فارغ شدن.
صرف فعل
تمامی اشکال استفاده از این مصدر به شرح زیر می باشد:
| صرف دزفولی | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| بن واژه | آلشتن | ||||||
| بن ماضی | آلشتن | ||||||
| بن مضارع | |||||||
| شخص | مفرد | جمع | |||||
| اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | اول شخص | دوم شخص | سوم شخص | ||
| ماضی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ساده | آلشتنُم | آلشتنی | آلشتن | آلشتنِیم | آلشتنِی | آلشتنِن | |
| استمراری | بِـآلشتنُم | بِـآلشتنی | بِـآلشتن | بِـآلشتنِیم | بِـآلشتنِی | بِـآلشتنِن | |
| نقلی | آلشتنُمَه | آلشتنیَه | آلشتنَس/آلشتنَه | آلشتنِیمَه | آلشتنِیَه | آلشتنِنَه | |
| بعید | آلشتنَه‌بیدُم | آلشتنَه‌بیدی | آلشتنَه‌بید | آلشتنَه‌بیدِیم | آلشتنَه‌بیدِی | آلشتنَه‌بیدِن | |
| التزامی (کاش/تردید) | آلشتنه‌بُووُم | آلشتنه‌بویی | آلشتنه‌بووَه | آلشتنه‌بووِیم | آلشتنه‌بووِی | آلشتنه‌بووِن | |
| التزامی نوع دیگر (کاش/باید) | آلشتنُمِه | آلشتنیِه | آلشتنِه | آلشتنِیمِه | آلشتنِیِه | آلشتنِنِه | |
| مستمر | داشتُم بآلشتنُم | دوشتی بآلشتنی | داشت بآلشتن | داشتِیم بآلشتنِیم | داشتِی بآلشتنِی | داشتِن بآلشتنِن | |
| مضارع | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ساده | ُم | ی | َه | ِیم | ِی | ِن | |
| اخباری | بُم | بی | بَه | بِیم | بِی | بِن | |
| مستمر | دارم بُم | دوری بی | دارَه بَه | دارِیم بِیم | دارِی بِی | دارِن بِن | |
| التزامی | ُم | ی | َه | ِیم | ِی | ِن | |
| دعایی | من (مُ) | تو (تُ) | او/آن (او/اُوان) | ما (اُمون) | شما (شُمون) | آنها/ایشان (اوشون) | |
| ایام | ویی | ا | ائیم | ایِه | ان | ||
| دستوری | - | تو (تُ) | - | شما (شُمون) | - | ||
| امر | / اد | ِی | |||||
| نهی | مَ / مَاد | مَِی | |||||
پانویس
- ↑ نجاتعلی، نصراله (۱۳۸۷). فرهنگ زبان و گویش دزفولی. نجابت.