فحم واژه ای است /faḥm/ که در توصیف حالتی از خنده یا گریه که در آن فرد از شدت آن سیاه و کبود می شود گفته می شود. این وضعیت مانند زیچه بیشتر در نوزادان دیده می شود ولی محدود به آنها نیست.

ریشه یابی

این واژه از زبان عربی وارد دزفولی شده است و به همین معنای سیاه و کبود شدن به کار می رود.[۱]


اصطلاحات

  • وقتی گفته می شود که فلونی فحم بیس ا خنده /feluni faḥm biyes a xanda/ یعنی آن چنان خندید که سیاه و کبود شد.
  • فحم فتیله /faḥm-e fetila/ معمولا با هم به کار می روند و فتیله توصیفی برای فحم شدن از گریه و درد است.


پانویس

  1. عزیزی پور، محمدرضا (۱۳۹۷). مجموعۀ مقالات سومین همایش بین‌المللی زبان‌ها و گویش‌های ایرانی (گذشته و حال) - ریشه یابی برخی از واژه های گویش دزفولی (با محوریت واژگان عربی و کردی). تهران: دایره المعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۲۰۷.